Waar gaat het over?
De man tegenover mij is lang, zilvergrijs en blijft glimlachen. Hij moet zijn tanden gebleekt hebben. Hij zat dertig jaar in de financiële wereld. Maar staat nu, naar eigen zeggen, ‘een tijdje in zijn vrij’. De financiële wereld is niet wat hij echt wil. Daarom zoekt hij zijn heil tegenwoordig in de spirituele wereld, zei hij. Daarom schuift hij zeker zomaar bij mij aan op het terras. Als ik ook eens een keertje buiten kom.
‘En wat doe jíj in het leven?’ Ik was al bang voor deze vraag.
‘Eh…ik schrijf,’ zeg ik.
‘O ja? Wat bijzonder.’
De man recht zijn rug, trekt zijn overhemd glad. Zijn helderblauwe kijkers strak op mij gericht.
‘Wat schrijf je?’
‘Verhalen.’
Misschien heeft hij een kunstgebit, bedenk ik me. Die tanden staan zo onnatuurlijk netjes op een rij. En ze schitteren zo.
‘Uit je fantasie of gaan ze ergens over?’
‘Ik heb ze wel verzonnen ja.’
‘Dan moet jij creatief zijn,’ concludeert hij. ‘Romantisch?’
‘Romantisch?’
‘Zijn het romantische verhalen?’
‘O nee, totáál niet romantisch!’ roep ik.
‘En waar verdien jij je boterham mee?’
Hij buigt zich nog iets verder naar me toe. Ik weet dat dit een heel aardige man is, een goed mens, maar ik voel het niet. Ik voel alleen dat ik weg moet. Maar zoiets voel ik doorgaans snel. Ik ben namelijk een misantroop. Dat is de reden waarom ik alleen thuis zit te schrijven. Ik heb een hekel aan andere mensen. Ik ben bang voor ze. Omdat ze me vragen kunnen stellen.
‘Maar waar gáát je boek dan over?’
Nu word ik pas echt onrustig. Het terras zit stampvol, ik zit klem. Hoe kom ik hier ooit weg? Ik ga debuteren. Deze maand nog. En ik weet niet waar mijn boek over gaat. Maar ik vóél het wel: ontsnappen is onmogelijk. En zodra je een poging doet aan iets – een persoon, een vraag, een situatie – te ontsnappen, bevind je je alweer in een soortgelijke situatie. Op een terras bijvoorbeeld, met een belangstellende meneer.
‘Weglopen heeft geen zin,’ stamel ik en kijk hem voor het eerst recht aan.
Minutenlang kijken we naar elkaar.
‘Jíj doet wat je echt wilt,’ zegt hij vriendelijk, ‘dat vereist moed.’
Dan staat hij op en vertrekt.
Dit is de eerste Podium-bijdrage van Elke Geurts. De komende weken volgen er nog drie.
Elke Geurts (1973) is geboren in Nijmegen. Ze studeerde dramaschrijven aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Ze schreef toneelstukken en hoorspelen. Verhalen van haar werden gepubliciteerd in literaire tijdschriften zoals Op Ruwe Planken. Deze maand debuteert ze met haar verhalenbundel ‘Het besluit van Dola Korstjens’. Meer Elke Geurts.
Foto: Bob Bronshoff