Het einde nadert
We, Esther Gerritsen (vriendin en oude rot in het vak) en ik, hebben een half uur voordat mijn boekpresentatie begint, afgesproken bij waterbak op het museumplein.
Ik zal haar het eerste exemplaar van mijn boek uitreiken. Omdat we nooit alleen achter onze schrijftafels zitten.
Ik zit al bij de waterbak. Met een droge mond, typ ik in mijn mobiel. Mijn knalrode lakschoenen met de neuzen naar elkaar gekeerd. Voor ik op ‘verzend’ kan duwen, staat ze al voor me. Met knalblauwe lakschoenen.
‘Goeie schoenen!’ zegt ze.
‘Jij ook.’
‘Laten we maar meteen gaan.’
‘Niet nog even hier zitten?’
‘Nee joh, waarom?’
Met onze fiets aan de hand, onze lakhakken in het grind, naderen we het pand. De Nieuw Amsterdam vlag wappert. Voor de deur staat een bord met een poster van Het besluit van Dola Korstjens. Wat als er helemaal niemand naar de presentatie komt? Behalve mijn ouders. We zetten onze fiets op slot tegen het hek van het Rijksmuseum.
‘Toevallig hè?’ zegt Esther, ‘van die schoenen.’
‘Ja.’
‘Ben je zenuwachtig?’.
‘Nee, dorst.’ Voor de veertigste keer voel ik in mijn tas of ik mijn toespraakje nog heb. Over debuteren. Hoe dat proces ging, van begin tot eind. Het einde is officieel in zicht nu.
‘Ben je niet bang voor wat ík straks allemaal ga zeggen?’ vraagt ze.
‘Ik vertrouw jou blind.’
Ze lacht. Al sinds ons afstuderen aan de HKU schrijven we elkaar dagelijks een schokkend aantal mails – behalve in het weekend. Voordat we e-mail hadden, faxten we.(Zij schreef er ook nog een heel stel boeken bij.) Ze heeft een bloemlezinkje hiervan gemaakt.
‘Hoezo? Wat ga je allemaal voorlezen dan?’
‘Jaha.’
We gaan het herenpand in. Dola Korstjens hangt er overal aan de muren en wijst ons de weg naar buiten. In de binnentuin staan dichte flessen sprankelend bronwater op de tafeltjes, wijnflessen, schaaltjes met biologische kaasvlinders en komkommerstukjes. We gooien onze jassen en tassen erbij.
‘Zal ik je anders nog even rondleiden?’ Het getik van onze hakjes weerklinkt door de gangen. Ik laat haar de uitgeverij zien alsof ik hier thuis ben. Dan zie ik Jasper eindelijk, mijn redacteur.
‘Mooie schoenen hebben jullie!’ zegt hij. ‘Is dat soms om de aandacht wat meer op de voeten te richten?’
(Het besluit van Dola Korstjens. Gaat dat lezen! Zingt het rond!)
Dit is de vierde en laatste Podium-bijdrage van Elke Geurts.Elke Geurts (1973) is geboren in Nijmegen. Ze studeerde dramaschrijven aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Ze schreef toneelstukken en hoorspelen. Verhalen van haar werden gepubliciteerd in literaire tijdschriften zoals Op Ruwe Planken. Deze maand debuteert ze met haar verhalenbundel ‘Het besluit van Dola Korstjens’. Meer Elke Geurts.
Foto: Bob Bronshoff