Podium: Henk van Straten (3)

Ja, dus, oké, Ebay. Voor de duidelijkheid, nogmaals, degene die na de tiendaagse veiling de hoogste bieder was, zou ik dus integreren als personage in Ik ben de regen. Ik zou naam, leeftijd en enkele distinctieve uiterlijke kenmerken van de winnaar adopteren en toekennen aan een nader te bepalen personage. Dat was het idee. My master plan. Rijk, zou ik worden! MET ROBIJNEN BELEGDE ROLEX RIJK!

De uitgever erkende direct deze sappige vrucht, ontsproten aan mijn briljante geest, en gooide die als smakelijk lokaas in de vijver van het ANP. Ik geloof dat het rond een uur of twaalf in de middag was. Zoals ik eerder al heb aangegeven, was het zomer, en derhalve was die vijver rimpelloos en stil. Ik kan het wel komkommertijd noemen, maar dat laat zich zo lastig vertalen naar de vijverbeeldspraak waar ik nu toch min of meer wel een beetje mee opgescheept zit. Enfin!

De eerste snoek die toehapte was De Telegraaf. Toen volgden Nu.nl, De Papieren Man, 3FM, BNN, BNR, Veronica en verscheidene lokale radiozenders (de stekelbaarsjes!).

Godzijdank kreeg ik niet meteen de DJ’s of journalisten zelf aan de telefoon. Nee, er werden eerst alleen afspraken gemaakt. Coen & Sander bellen je om zeven uur. Huppeldepup belt je om acht. Whatshisname om tien. Ik was gewoon aan het werk toen deze telefoontjes plaatsvonden en al snel niet langer in staat om nog normaal te kunnen functioneren. Enerzijds door de telefoontjes zelf, anderzijds door het almaar uitbreidende mierennest in m’n buik. Zenuwachtig als duizend maagden op de vooravond van hun huwelijksconsummatie!

Alvorens naar huis te fietsen om daar alle interviews te geven, achtte ik het verstandig eerst in het café nog enkele tumblers Jameson (smooth Irish whiskey!) achterover te slaan. Ik bedoel, ja, nou ja, je snapt het wel, hè. Dat dus.

Terwijl ik in m’n achtertuin op het telefoontje van Coen & Sander wachtte, liep ik steeds even naar binnen om weer een blik op het scherm van de laptop te werpen (nee, geen Apple, helaas). Het bod op Ebay stond toen volgens mij op een honderdje of zes. Halleluja! Dat ging de goede kant op, en de veiling duurde nog zeker acht dagen. Rolex city hier kom ik aan!

Toen: Coen & Sander. Tja, het zijn commerciële radio DJ’s, hè. Dus het gesprek duurde ongeveer zo lang als de tijd die tussen twee slechte seksgrappen van Robert Jensen zit. Zij zeiden iets over een aardappelneus, en toen zei ik ook iets over aardappelneus. Ik kan er hier wel over uitweiden, maar heb daar helaas echt helemáál geen zin in. Het was echter wel HILARISCH!

Goed, dus, en toen al die andere zenders nog. Ik, hautaine BN’er van de allerbovenste plank die ik ben, weet al niet een meer wie er precies belden en hoe laat en wat ze zeiden en wat ik vervolgens daar weer op zei. Pfff, vermoeiend! Ja, inderdaad, maar vermoeiend was die hele avond. Toen ik dus, enigszins tipsy en nog steeds statisch geladen van de zenuwen, eindelijk naar bed ging, zette ik, ondanks de telefonische afspraak met Radio Stekelbaars om 07:00 de volgende ochtend, m’n telefoon uit. Maar och, ik was toch inmiddels ook eigenlijk wel wat te goed geworden voor die lokale zendertjes. Boem pats!

Oké, tot hier en niet verder. Volgende week de rest. Dat wordt dan alweer laatste deel, beste mensen. Time flies when you’reincredibly bored and not really sure about anything.
Toedeliedokie en al het goeds van de wereld.

Henk van Straten (1980) schreef de roman “Ik Ben De Regen” (publicatie eind deze maand bij Lebowski Publishers) en het kinderboek “Zwarth”. Deze maand levert hij iedere week een Podium-bijdrage aan Op Ruwe Planken. Lees hier zijn eerdere berichten.