Dit is alweer het laatste deel, dames en heren. En nog zoveel te vertellen! Maar hé, het overschrijden van de gestelde limiet van 350 woorden heeft me tot dusver nog geen reprimande van de ORP-redactie opgeleverd, dus ik kan ook nu waarschijnlijk nog best even ongehinderd m’n gang gaan. Flexibele mensen, die ruwe planken.
Even denken… O ja, we waren inmiddels bij de volgende ochtend gearriveerd. Radio Stekelbaars zou me om 07:00 bellen, en hebben dat naar alle waarschijnlijkheid ook gedaan. Maar helaas stond mijn telefoon uit. Bij deze mijn excuses, mensen. Ik had gewoon even genoeg van radio-interviews. (Na één dag al, ik mag hopen dat m’n debuut geen succes wordt). Ik had even geen zin meer in de vraag: ‘Zo meneer Van Straten, u gooit uw artistieke integriteit in de uitverkoop?’ Want de waarheid doet pijn, zeker als die over de ether wordt verkondigd.
Onzin natuurlijk! Dat was helemaal de waarheid niet. Ja, er wérd wel een waarheid verkondigd, maar dat was dan eerder die over de gefaalde journaliste die nooit aan haar dorp is ontsnapt. Maar hé, laten we vooral onze aandacht richten op iets leukers dan de pathetische methoden van een verzuurde aspergesteekster.
Mister X (echte naam blijft geheim) – de hoogste bieder na de tien turbulente dagen durende veiling – reageerde niet op de door Ebay automatisch verstuurde notificatie. Allejezus. Hij was me €946,- verschuldigd. Ik had me inmiddels al schoorvoetend neergelegd bij de gespatte zeepbel waarin die eerste paar dagen nog een Rolex Submariner had geschitterd, maar nu dreigde ook nog deze magere duizend euro voor mijn ogen te verdampen. En mijn vrouw en ik hadden de nieuwe (oude) auto al uitgezocht!
Godverdomme, Mister X! Jij onbetrouwbaar, achterbaks hellebeest!
De radiozenders en kranten waren al enkele dagen gestopt met bellen. Ik geloof dat er ergens een wilde das was gespot. Ja, daar valt natuurlijk niet tegenop te boksen. En Jan Smit had zijn stem teruggevonden. (De das had hem?). Tja, dan ben je helemáál nergens meer.
Ik zeg het u, waerde vrinden, het was stil in huis. En ik kon fluiten naar m’n geld. Waar deed ik het nog voor? Waarom kwam ik ’s ochtends überhaupt m’n bed nog uit? Voor mijn zoontje van anderhalf? Nonsens! Die heeft een moeder! Nee, echt, er was bar weinig om nog voor te leven. Maar toen!
Inbox In (1)
Ja hoor, daar wassie dan. Mister X. Hij had al die tijd in Borneo gezeten en kon daar geen email ontvangen. Maar hij betaalde met plezier. Niet alleen het verschuldigde bedrag, maar ook nog wat extra, om vast vijf gesigneerde exemplaren van de eerste druk veilig te stellen. Wat een man! Wat een held! Mister X for pope and president!
Na hem vriendelijk te hebben verzocht zijn uiterlijke kenmerken en leeftijd aan me door te geven, kon ik dan eindelijk aan de slag. Dat was overigens helemaal niet moeilijk. Ik wist precies voor welke rol X geschikt was. Het kwam het verhaal zelfs ten goede. Ongelooflijk, maar absoluut honderd procent waar, het boek was nu beter dan ooit.
31 oktober ligt het in de winkels. Ik ben de regen. X kan helaas niet bij de boekpresentatie aanwezig zijn. Hij zit dan, uiteraard, weer diep ondergedoken in de internetloze jungle van Borneo. Maar ditmaal met een boek waarin hij zelf figureert. En gesigneerd door de auteur, die dankzij hem sinds kort in een gloedje nieuwe Citroën uit 1996 rondrijdt (APK tot begin 2009!). En daarmee is er eind gekomen aan dit heerlijke avontuur.
Poe! 580 woorden! En, ze zijn allemaal voor jou Mister X, jij exorbitant schepsel van een miljoen goden.
Henk van Straten (1980) schreef de roman “Ik Ben De Regen” (publicatie eind deze maand bij Lebowski Publishers) en het kinderboek “Zwarth”. Deze maand levert hij iedere week een Podium-bijdrage aan Op Ruwe Planken. Lees hier zijn eerdere berichten.