WAT WE ZEIDEN TOEN WE HET ONS NOG HERINNERDEN
Als ik aan mijn bureau zat belden er mensen
die wilden weten of ik al wist hoe het zat. Ik wist
veel maar had geleerd vriendelijk te blijven.
Aan het einde van de maand kreeg je voldoening.
Ik heb dat als doel jarenlang voor ogen gehouden
tijdens mijn fitheidsmetingen en werkoverleggen.
Toen ik de drums speelde in een tienerband was
het gewoon niet te doen om aan later te denken.
De maat maakten we zelf dus viel ik niet echt op.
In onze kantoortuin heb ik nooit schepjes gevonden.
Collega’s kwamen en gingen. Wanneer het meezat
was ik onzichtbaar. Maar meestal ging de telefoon.
Saskia van den Heuvel schrijft behalve poëzie ook boodschappenlijstjes. De gedichten die hier van haar te lezen zijn behoren tot de nog verder uit te werken cyclus ‘bureaubloemen’ en geven een impressie van haar twintig inspiratieloze jaren binnen de muren van, laten we zeggen, verzekeringskantoren. Mocht uw belangstelling voor de boodschappenlijstjes onverhoeds grotere vormen aannemen dan die voor de gedichten schroom dan niet om contact met haar op te nemen.
( http://weblog.saskiavandenheuvel.nl )