De perfecte overgave
Zoals kraaien zich verzamelen op de melancholische glimlach
van een wasdraad. Zo wachten mensen op verraad. In de buik
van een luchtbus balt de hitte ons tot as en veren. Met zachte rituelen
bereidt een stewardess ons voor. Het is een stijloefening op de dood
en de dood heeft altijd witte tanden.
De tentakels van een zon dansen lui over het plafond. Air France
heeft de planeet verlaten. Opstijgen noemen we geboorte
en onder ons nestelt de onschuld voort. Binnenin is het verveling
slikken, dansen met de eenzaamheid als party drug
in een overbelichte hemel.
Neerstorten is nooit zo erg als het lijkt. Het is de stilte die ons breekt,
de teleurstelling van een hondenleven en het nooit gevonden zijn,
niet boven komen drijven, ontwaken in het blaffen
dat uit stuiptrekken bestaat.
Jan Aelberts (1985) is schrijver en dichter. Eerder publiceerde hij o.a. in De brakke hond, Poëziekrant, Lava en Meander. Begin dit jaar won hij de Brandende pen voor het beste Nederlandstalige kortverhaal. Op dit moment werkt hij aan zijn debuutroman, die volgend jaar verschijnt bij uitgeverij J.M. Meulenhoff.
Reacties
Eén reactie op “De maand van Jan Aelberts (1)”
Zeg eens bent u zo wanhopig dat desnoods u verticaal wilt neerstorten, als dat het enige was dat een eind kon maken aan uw overleven.