Irène en het pantoffeldier
Van sommige mensen kan je je echt niet voorstellen dat ze aan seks doen. Of dat ze ooit, in dat ellendige lange leven van hen, aan seks hebben gedaan. Terwijl ze wel een gezonde kroost hebben voortgebracht. Die dan ook nog eens op hen lijkt. Dus adoptie is uitgesloten.
Wel, Irène en haar vent waren zulke mensen. Zij leefden met hun zoon in een rood bakstenen huis met van die halfdoorzichtige gordijntjes voor de ramen. Als het buiten schemerde lichtten binnen bijna simultaan hun roze lampenkappen op. In dat gedempte licht zag ik dan trage schimmen schrijden tegen de contouren van een eikenhouten buffetkast of een fluwelen zetel.
Ik vond het leuk om daar naar te kijken. In de schoolvakantie bijvoorbeeld. Het was alleszins leuker dan de auto wassen of de heg snoeien, zoals mijn moeder altijd voorstelde wanneer ze zag dat ik me verveelde. Binnenkijken bij Irène en het pantoffeldier, want zo noemde ik haar vent, dat was een beetje zoals tv in de jaren zeventig, vond ik. Het ging er daar traag aan toe in dat huis, en door elke kleur leek een denkbeeldige hand een tint van grijs te hebben gemengd.
Het pantoffeldier bleef altijd binnen, terwijl Irene met haar zoon om kleren of brood of schoolgerij of kersentaart of wat dan ook ging. Wat het pantoffeldier daar binnen deed en of hij af en toe eten kreeg of onder de douche mocht, dat wist niemand. Niemand, behalve ik dus. Want door jarenlange observatie had ik bepaalde patronen in het gedrag van het pantoffeldier weten te ontdekken. Onder de douche mocht hij enkel wanneer hij de vuilnisbakken had geleegd of ander smerig werk had gedaan. En enkel ‘s avonds kreeg hij eten, omdat Irene vond dat vrouwen en kinderen voorrang kregen. Op maandag deed hij de was en de strijk, dinsdag kreeg de zitkamer een grondige schoonmaakbeurt, op woensdag schonk hij koffie aan Irene en haar ma, donderdag las hij de stukken krant die nog overbleven en op vrijdag poetste hij het zilver. In het weekend trokken wij er vaak op uit met ons gezin, dus over die dagen is geen verdere informatie beschikbaar.
En zo ging dat maar door. Jaren lang. Tot hun zoon op 29-jarige leeftijd het huis verliet om in Thailand als sanitair manager te gaan werken in een goedkoop sekshotelletje. De maanden nadien waren zwaar geweest voor het koppel: het licht bleef uit. Saaie tijden, waren dat. Onze auto zag er piekfijn uit, dat wel.
Nu goed, op een dag kwam Irene thuis met een hond. Het hondje in kwestie was zo’n vieze, kleine, langharige maltezer. Eenzamewijvenspeelgoed. De Chihuahua van de jaren negentig, zo je wil. En dan had ze dat trippelding ook nog eens de naam ‘Snoezie’ gegeven.
Maar Snoezie bleek helemaal niet zo’n schattig speeltje te zijn. Waar Snoezie ging, daar ging Irène. ‘Ja, wie laat nou wie uit?’ dacht ik toen ik haar de eerste keer met het beest uit het poortje zag waaien. Zij probeerde vlug vlug het poortje nog te sluiten terwijl snoezie al in de tuin van de buren zijn gevoeg zat te doen, met een gelukzalige glimlach op dat griezelige gezichtje van hem. ‘Snoezie’, hoorde ik haar met een slap stemmetje fluisteren. ‘Snoezie’. Maar het beest trippelde alweer verder. Er hing nog wat stront in zijn staarthaar.
Het zag er naar uit dat Irène voor het eerst haar meerdere had gevonden. In het raam bewoog het gordijntje en ik meende het pantoffeldier door de muren heen te horen bulderen van het lachen. Ik lachte een beetje met hem mee en in grote letters noteerde ‘DOORBRAAK’ in mijn imaginair notitieboek.
Eva Mouton (1987) is afgestudeerd als beeldend kunstenaar aan het Sint-Lucasinstituut in Gent. Zelf stopt zij zich echter liever in het hokje “illustratrice + schrijfster”. Werkte in het verleden al voor De Standaard, Amuseevous en Villanella. Haar voorliefde voor sansevieria’s, vieze venten en gênante situaties mengt zij met veel plezier tot gefictionaliseerd autobiografisch proza en potloodtekeningen. Voor ORP brengt zij deze maand elke week een nieuw verhaal over het dorp Hoeden. Over andere dingen vertelt ze op www.evamouton.be.