Hoeden
Wij woonden in een dorp dat eigenlijk net zo goed niet had kunnen bestaan. Het was een heel klein stukje land, geprangd tussen brede verbindingswegen die leidden naar twee wél superbelangrijke steden. Als je geen familie had wonen in Hoeden, want zo heette mijn dorp, dan nam je ook nooit de afslag. Je reed er gewoon voorbij.
Er woonden 632 mensen in het dorp, waarvan er 124 kinderen waren. De helft daarvan zat bij mij op school. Kinderen die twaalf en dus te groot waren geworden voor mijn school, trokken naar een internaat in de stad en kwamen pas terug
wanneer zij al lange baarden of dikke borsten droegen en spraken over huisjes, boompjes en kindjes.
De rest van de mensen was dus oud.
De begrafenisondernemer deed gouden zaken. Zeker in de zomer, als er een hittegolf was. Of in de winter, als de wegen bevroren lagen, want de vrachtwagens met strooizout kwamen niet tot hier en dus gebeurden er veel ongelukken. In de tussenseizoenen viel het al bij al nog mee. Tenzij er een kind verdronk natuurlijk.
Ook de middenstand deed het niet slecht. Zij waren volledig afhankelijk van behoeftige buren. En zo waren er een pak.
Vlees haalden wij bij Beenhouwerij Dolf, eieren bij Dikke Rudy, brood bij Bakker Bart, shampoo, hosties en paninistickers bij Maria Fornu en onze siropen bij de apothekeres met de zware stem.
Als wij iets nodig hadden van God, genade ofzo, dan vonden wij dat in het gigantische huis met de toren. ‘Ze stelen daar je zonden en verkopen ze voor het dubbele van de prijs aan Rome”, zei mijn vader. Hij stak dreigend zijn wijsvinger in de lucht. Ik begreep niets van economie in die tijd.
Van alles was er iets, maar nooit waren er twee van hetzelfde. Geen concurrentie, en eigenlijk ook nooit echt heel grote ruzie. In Hoeden, ja, daar was het goed vertoeven.
Eva Mouton (1987) is afgestudeerd als beeldend kunstenaar aan het Sint-Lucasinstituut in Gent. Zelf stopt zij zich echter liever in het hokje “illustratrice + schrijfster”. Werkte in het verleden al voor De Standaard, Amuseevous en Villanella. Haar voorliefde voor sansevieria’s, vieze venten en gênante situaties mengt zij met veel plezier tot gefictionaliseerd autobiografisch proza en potloodtekeningen. Voor ORP bracht zij deze maand elke week een nieuw verhaal over het dorp Hoeden. Over andere dingen vertelt ze op www.evamouton.be.