Vijftien jaar Op Ruwe Planken – Deel 2

Hoera, Op Ruwe Planken bestaat dit jaar liefst 15 jaar – nog even en we worden zelfs volwassen! We trappen dit lustrumjaar af met de webserie ‘Vijftien jaar Op Ruwe Planken’, waarin (oud-)redacteuren herinneringen ophalen aan hun tijd in de redactie en aan één tekst in het bijzonder. Dit is aflevering 2, met daarin Elske van Lonkhuyzen over ‘Medioker’ uit ORP 9.2.

Aardperenwodka & waarom iemand de pr moet doen
Het was het eerste nummer dat we als nieuwe redactie zelfstandig maakten. Het thema ‘Vergeten groenten’ lag me na aan het hart omdat ik net was gaan samenwonen en een abonnement op een groentenpakket had. Het leven voelde compleet. De presentatie vond plaats in de zomer en we maakten er echt werk van. Vergaderingen lang brainstormden we over een verrassende locatie, sprekers die elk een andere licht op het thema konden werpen, de juiste balans tussen luchtigheid en ernst en praktische details als de aanwezigheid van een bar.

Op 2 juli was het dan zover. We stonden in de Hortus Arcadië, de botanische tuin vlakbij de universiteit. Nerveus ontvingen we de dichter die in het nummer stond en zou voorlezen uit eigen werk, de bioloog die over de evolutionaire grondslag van kunst zou spreken en de kok die zelf wodka stookte van aardperen en daar iets van zou laten proeven. We lieten ze het intieme decor zien, buiten, onder een wit gespannen doek dat zachtjes klapperde in de wind. We klopten herhaaldelijk op de microfoon om het geluid te testen. Daarna wachtten we gespannen op het publiek.

Een paar oud-redactieleden kwamen aangefietst. Er was de man die de tuin beheerde, de jongen die het omslag had ontworpen, twee dames die met een hondje aan het wandelen waren en een verlegen vrouw met dikke brillenglazen die het barretje beheerde, een klein luik waar je voor vijftig cent een bekertje sinas of cola kon kopen. En wij, nieuwe redactieleden, wij waren er ook. Pas toen we tien minuten waren hadden gewacht (langer kon echt niet, want aansluitend zou het Nederlands elftal tegen Spanje spelen na een reeks verrassende overwinningen in het WK voetbal) en onze hoofdredacteur de dichter aankondigde, beseften we waar het in al onze bevlogenheid mis was gegaan. We hadden al onze tijd gestoken in een prachtig programma, maar we waren vergeten dat aan de wereld te vertellen! We dachten aan onze lezers en tegelijk waren we de lezers vergeten.

De wind ruiste zachtjes door het gras. Een echtpaar dat per ongeluk ons veldje betrad, ging voorzichtig op de buitenste lege stoelen zitten. Al met al vulden we de tuin nog aardig op. De bioloog zweette een beetje en sprak met vuur, de aardperenwodka maakte ons vrolijk. We dronken met hele kleine slokjes. Nederland won die middag met 2-1 van Spanje. En in de redactie kwam er een functie bij, voor pr. Voor de lezers.

——————–

Medioker
Wibo Kosters

moeder kookt de witlof tot snot,
het is zo’n dag dat ze de kinderen
dood wenst.
ze voelt zich steeds minder schuldig,
men heeft een machine uit haar gemaakt.

waar vader is, is vreugde.
misschien dat we hem daarom niet zien.
het aura van Oostblok,
de koolsoepgeur die van ons uitgaat
deed de laatste hond
zich dood schijten op het tapijt.
‘het is verpest’ zei hij,
ging sigaretten halen.