Vijftien jaar Op Ruwe Planken – Deel 6

Hoera, Op Ruwe Planken bestaat dit jaar liefst 15 jaar – nog even en we worden zelfs volwassen! We trappen dit lustrumjaar af met de webserie ‘Vijftien jaar Op Ruwe Planken’, waarin (oud-)redacteuren herinneringen ophalen aan hun tijd in de redactie en aan één tekst in het bijzonder. Dit is aflevering 6, met daarin Emma Kustermans over ‘Slapend’ uit ORP 14.2.

Wat ik deed in het jaar 2000, toen Op Ruwe Planken werd geboren? Veel literairs zal het niet zijn geweest. Als vijfjarige kleuter was het enige proza dat ik voorgeschoteld kreeg in de vorm van één van de 365 olifantjes en van poëzie had ik al helemaal nog nooit gehoord. Gelukkig bleek in de loop van mijn basisschoolcarrière dat ik veel meer met letters dan met cijfers had, anders had deze tekst hier niet gestaan.

Vijftien jaar later werd ik één van de vier nieuwe gezichten van Op Ruwe Planken en kon het inburgeren beginnen. Naast mojito’s, eindeloze potjes 30 seconds en het bedenken van het ultieme recept voor een ORP-koekje, ging dit proces ook gepaard met het lezen en beoordelen van de ingezonden kopij. Na lange discussies hebben niet al mijn favorieten de drukker gehaald, maar het merendeel is gelukkig wel op papier verschenen. ‘Slapend’ is daar een voorbeeld van. Dit gedicht uit 14.2, het eerste nummer met mijn eigen naam op de kaft, wil ik dan ook graag nog eens met jullie delen.

——————–

Slapend
Katelijne Brouwer

De wassen man wordt maar niet wakker.
Treinconducteurs willen hem toedekken,
’s nachts slapen ze slecht, denken ze
dat hij een springer was, zo stil ligt hij.

Hij ligt achter glas in de galerie
met een bordje waarop staat:
dit is Slapend. Hij is niet echt.
Hij lijkt alleen heel goed.

Hij is te groot en te roze.
Alleen vrouwen maken van die rare mannen.