Hoera, Op Ruwe Planken bestaat dit jaar liefst 15 jaar – nog even en we worden zelfs volwassen! We trappen dit lustrumjaar af met de webserie ‘Vijftien jaar Op Ruwe Planken’, waarin (oud-)redacteuren herinneringen ophalen aan hun tijd in de redactie en aan één tekst in het bijzonder. Dit is aflevering 11, met daarin Aline Arts over ‘Lamsstoofschotel’ uit ORP 15.1.
Ik hou van ORP. Maar ik hou ook écht van eten. En blijkbaar ben ik niet de enige: home-made brownies, koekjes of cake tijdens een vergadering lijkt dan ook meer gewoonte dan uitzondering te worden. Mogen jullie raden waar de inspiratie voor het thema van het laatste nummer vandaan kwam…
Een tekst die meteen in mijn gedachten opkwam voor deze tekst was ‘Lamsstoofschotel’ van Meliza de Vries. Toen ik bij Op Ruwe Planken kwam, heb ik stevig moeten wennen aan het lezen en beoordelen van gedichten. Voor mijn gevoel had ik meer vergelijkingsmateriaal voor proza, omdat ik dat altijd gelezen had. Ik heb me dan ook een aantal keer stevig door de kopij voor een poëzievergadering moeten bijten. Dankzij mijn wijze redactieleden – soms toch – heb ik echter verder leren kijken dan oppervlakkige tekst. Soms gaat wat simplistisch lijkt eigenlijk over de essentie van het leven. Soms draagt een zwarte hond de zorgen over een vriendin. Soms is een flauw grapje helemaal zo slecht nog niet. Soms zit in een woord als ‘Locarno’ een geschiedenis op zichzelf. En soms biedt een lamsstoofschotel je een heel warm gevoel in hartje winter, doet het je denken aan thuis en aan tradities die je eigenlijk nooit had, maar graag zou willen hebben.
——————–
Lamsstoofschotel
Meliza de Vries
In de keuken snijdt ze rozen uit radijzen,
de blaadjes open alsof het altijd zomer is.
Ze breekt de lente af door lammetjes te stoven
met abrikozen en grootvaders munt.
We blijven langer om geuren in onze T-shirts
te laten trekken, waar we aan ruiken als het vriest.
Ze weet dat de winter mensen binnenhoudt,
telkens als haar stoofschotel klaar is, zitten er
blaadjes aan de bomen.