Op 25 januari was het weer genieten geblazen in het Trianon in Nijmegen; de opening van de Poëzieweek ging van start met de Gedichtennacht, en de banner en kraam van Op Ruwe Planken waren natuurlijk niet te missen op dit evenement.
Dit jaar mochten we genieten van een glittergordijn en Quirijn Lokker die stond te shinen als gastheer.
Another heartache, another failed romance
Willemijn Kranendonk betrad als eerste het podium en wist het 100-koppige publiek te bespelen met haar gedichten over liefde en soms iets minder liefde. Ze werd gevolgd door Jibbe Willems, die een monoloog hield over de duivel en zijn (haar? het?) slinkse woordgrappen.
The show must go on
Nikki Dekker droeg een uniek stuk voor waarbij ze muziek en geluid combineerde met voordracht. Het verhaal had drie delen waarin ze politieke uitspraken van o.a. Mark Rutte (die onze trommelvliezen teisterden) aan elkaar vlocht met dé vrouw van Google-translate.
Anne Vegter, voormalig Dichter des Vaderlands, nam het thema van de avond, The Show Must Go On, wel heel letterlijk en hobbelde het podium op met krukken. Ze wist er echter voor te zorgen dat iedereen stiekem een beetje verliefd werd op haar en haar gedicht over de nieuwe Waalkade in Nijmegen, die voor een letterlijke ‘wauw’ uit het publiek volgde.
Round the corner now, outside the dawn is breaking
Joost Oomen zorgde voor de interessantste inleiding van de avond (iets met een sneeuwstorm en Dikke Dennis in Groningen) en zorgde met zijn voordracht voor een klaarwakker publiek en veel gelach over verhuisdozen en stierenballen.
De broers Lammers & Lammers sloten de nacht af met muziek gepaard met stukjes voordracht. Het gefluit van broer 1 bracht het publiek in een trance van ochtenden in tropische gebieden, en de dichtkunsten van broer 2 liet men denken aan andere tijden. We werden ruw ontwaakt door het einde van de avond, waarna iedereen de nacht instroomde met weer wat meer poëzie en een klein beetje alcohol achter de kiezen.
